200 χρόνια πέρασαν από τότε που ξεκίνησε ο αγώνας των προγόνων μας να πάρουν πίσω αυτά που ο Τούρκος μας στέρησε. Με τη δύναμη των όπλων και με υποσχέσεις κάλπικες έθεσε ένα ολόκληρο έθνος κάτω από την κυριαρχία του και προσπάθησε με κάθε τρόπο να το αφανίσει αλλάζοντας του τη γλώσσα, τη θρησκεία, την ιστορία. Κι ίσως ακουστεί σκληρό αλλά ως ένα βαθμό το πέτυχε, δεν είναι λίγοι εκείνοι που υπό το βάρος των απειλών άλλαξαν ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο που όμως δεν ήρθε ποτέ κι αφομοιώθηκαν από τους Τούρκους,έναν λαό υποχείριο της εκάστοτε εξουσίας που δεν έμαθε ποτέ να εκφράζεται ελεύθερα και να αγωνίζεται για την ελευθερία του, έναν λαό φοβητσιάρη που κρύβεται πίσω από την εξουσία του αρχηγού, των όπλων και τον νόμο του Ισλάμ.
Στη χώρα μας δεν έπαψαν στα 4οο χρόνια κατοχής οι φωνές για ελευθερία, Διονύσιος ο Φιλόσοφος, Λάμπρος Κατσώνης, Νικοτσάρας κι ένα σωρό άλλοι αγωνίστηκαν για μια ελεύθερη πατρίδα και σκοτώθηκαν ή βασανίστηκαν άγρια μέχρι θανάτου από τους Τούρκους για παραδειγματισμό. Ξεχωριστή μορφή ο Ρήγας Φεραίος που κράτησε ζωντανή τη φλόγα της ελευθερίας με τα ποιήματά του. Ξεχωριστές μορφές οι Φιλικοί Ξάνθος, Σκουφάς, Τσακάλωφ που συνέλαβαν την ιδέα για οργανωμένη προετοιμασία του επαναστατικού αγώνα αλλά κι όλοι οι Φιλικοί γνωστοί κι άγνωστοι. Ηρωικές μορφές ο Κολοκοτρώνης , ο Καραϊσκάκης, ο Μπότσαρης κι αμέτρητοι άλλοι πατριώτες που πήραν στα χέρια τους το σπαθί και όρμησαν στη φωτιά για να έχουμε εμείς ,η επόμενη γενιά, αυτό που ονειρεύονταν και πίστευαν πως μας αξίζει : ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Δεν αξίζει η ζωή αν δεν νιώθεις ελεύθερος, το λέει ξεκάθαρα το σύνθημα που επέλεξαν: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ
Η ιστορία του έθνους μας είναι μοναδική. Είμαστε το έθνος που πρεσβεύει ανθρώπινες αξίες , ιδανικά αλλά και αδυναμίες. Είμαστε ένας λαός που τον Θεό τον νιώθει ως πατέρα, στοργικό, ανθρώπινο, που συγχωρεί, που συμβουλεύει, που λυπάται, που αγαπάει. Είμαστε Έλληνες κι από τη φύση μας δεν αγαπάμε τη βία, το ότι έχουμε αιματοβαμμένες σελίδες στην ιστορία μας δεν είναι γιατί θελήσαμε κάτι που δε μας ανήκει αλλά γιατί προστατέψαμε αυτό που μας ανήκει.
Θα αναφερθώ όμως παρά τη λαμπρότητα της ημέρας και στην αδυναμία που έχουμε σαν λαός και δεν είναι άλλη από τη διχόνοια (το ποταπό εκείνο συναίσθημα που θεωρούμε πως τα ξέρουμε όλα καλύτερα από όλους και όχι απλά δε δεχόμαστε κριτική ή αμφισβήτηση αλλά <πολεμάμε> κι όποιον διαφωνεί μαζί μας) και το αναφέρω μόνο και μόνο γιατί από τα λάθη μας πρέπει να διδασκόμαστε <<ο παθών μαθών>> λέει ο σοφός λαός μας.
Μέσα στους στίχους του ο Σολωμός έγραψε και αυτό:
Αν μισούνται ανάμεσά τους δε τους πρέπει η λευτεριά...
Μέσα στις παροιμίες του ο λαός μας έχει κι αυτήν:
Η ΟΜΟΝΟΙΑ ΧΤΙΖΕΙ ΣΠΙΤΙΑ ΚΙ Η ΔΙΧΟΝΟΙΑ ΤΑ ΓΚΡΕΜΙΖΕΙ
Πολλά πράγματα μπορεί να μην έρχονται όπως τα φανταζόμουν και να θελα αν μπορούσα να τα αλλάξω , ένα όμως σίγουρα θα το κρατούσα , αυτό που γράφει στην ταυτότητά μου
Ιθαγένεια: ελληνική